Blog yazmak istemek ego mudur?

Meri'nin Takı Denizi'nden bu yana uzun zaman geçti.

Seramik çamuruyla birlikte hayatımın da yoğrulduğu zamanlar...

Başıma gelen herşey, tıpkı kil üzerinde çalıştığım gibi desenler yarattı hayatımda.

Hala da yaratmaya devam ediyor... sonu var mı ki :)

Hayat hala beni Meri'nin labirentlerinde dolaştırıyor ve karşıma harika şeyler çıkartıyor.

Beni bana yansıtan, keşifler yaptıran, bazen canımı acıtsa da kendimle yüzleştiren,

her seferinde şükür duygusuyla "yine de" dedirten şeyler...

İremmeri'ye Meriirem'e ayna oldu ve yol devam etti...

Zaman içinde kendimi ifade şeklim de değişti.

Ve bugüne gelindi.

Şimdi…Blog yazmak istemek ego mudur?

Egodan kaçınmak korkaklık mıdır?

Hele seni içinden gelenleri yapmaktan alıkoyuyorsa...

Yıllardır sanki yazıyormuş gibi düşünüyorum,

nadiren düşündüklerimi yazıyorum.

'Benim düşündüklerimden kime ne', duygusu ağır basıyor.

Bu yüzden denemekten açık ve net bir şekilde kaçıyorum.

Halbuki kaçtığım kendim miyim, sorusu düştü aklıma.

Bir yazdığımı bir zaman sonra beğenmemek utanç kaynağı mıdır?

Yazdıklarımı ne zaman okusam çok beğenmek tehlike midir?

Yoksa ne güzel değişerek, dönüşerek gelişine yaşıyorum, demek en doğalı mıdır?

İşte bu kadar düşün taşından sonra, şunu gördüm:

benim önce kendim için yazmaya ihtiyacım var.

Okuyanlar olacaktır mutlaka, kendinden bir şeyler bulanlar,

'hah işte ben de bunu demek istiyordum' diyenler de çıkacaktır belki.

Bilin ki, tüm yazdıklarımı önce kendim için, hatırlamak için,

yanar döner, yüzer gezer iç dünyamı bir ucundan yakalamak

ve gittiği yerlerden keyif almak için yazıyorum.

♪♫ Diyorlar kül olmaz ateş yanmadan

Denizler durulmaz dalgalanmadan ♫♪