Nefesim...

Daha önce yoganın iç dünyamdaki yansımalarından bahsetmiştim.
Şimdi biraz daha derine gitmek istiyorum.
Yogada duruşlar ve aralardaki geçişler hep düzenli karın nefesleri alıp verilerek yapılıyor.
Direkt akciğerlere yönlendirmek yerine tüm karın boşluğuna doldurup sonra ciğerlere yükselterek düzenli ve derin nefeslerle çalışılıyor.

Nefes yoganın vazgeçilmez unsurlarından biri.
Aslında doğuştan en doğal hakkımız olan ama alıp vermekte cimri davrandığımız nefes.
Nefesle doğaya yaklaşmak, havayı,suyu, toprağı ve ateşi solumak.
Onu tüm bedenimizde dolaştırıp sonra topladığı tortularla birlikte dışarı bırakmak.

O tortulardan boşalan yerlere aşkın, yaradılışın, bembeyaz, sağlık dolu,
capcanlı, nurlu ışığını çekip tadına varmak...
Keyfini çıkarmak ve tüm varoluşa yaymak, doğanın kendisi olmak.



Ben burada özellikle denge nefesinden bahsetmek istiyorum.
Yapılışı kısaca şöyle:

Sağ elin işaret ve orta parmağını avucumuza katlıyoruz.
Dirseğimizi bedenimize yaslıyoruz.
Başparmağımızla sağ burnumuzu kapatarak nefesimizi sol burnumuzdan boşaltıyoruz.
Sol burnumuzdan deriiin bir nefes alıyoruz.
Elimizin yüzük parmağıyla sol tarafı kapatıp

sağ taraftan nefesi ciğerlerimiz tamamen boşalana kadar veriyoruz.

Sonra sağ taraftan deriiin bir nefes alıp, elimizin başparmağıyla sağ tarafı kapatıp sol taraftan nefesi veriyoruz.
Bu bir tur oluyor. Bunu en az üç tur tekrarlıyoruz.


Mira'da Hatice Hocamın yoga sınıfında her denge nefesi çalışmasında yaşadığım birşey var.
Denge nefesini bu şekilde yapmak bana bir çeşit meditasyon gibi geliyor.
Aslına bakarsanız bizim yoga derslerimiz baştan sona meditatif şekilde geçiyor.
Bu çalışma da bunun bir parçası.

Denge nefesinde, soldan aldığım nefesle, yin, ay,
kış, su, kuzey, soğuk, gece, dişil, anne, pasif, duygulu, derin, siyah, karanlık, iç,
gizli, yumuşak, esnek olan
ve bedenimin sol tarafı ile bağlantılı olan
sağ beynimi aktive ederken...

Ve sağdan aldığım nefesle, yang, güneş, yaz, ateş, güney, sıcak, gün, eril, baba, aktif, eylem,
yüzey, beyaz, aydınlık, ışık, dış, sert, gergin olan

ve bedenimin sağ tarafıyla bağlantılı olan

sol beynimi aktive ederken...

İlk nefesimle...
içime pırıl pırıl, tertemiz,
taptaze rüzgarıyla havayı çekip,
tıpkı bir spiral gibi beynimin tüm kıvrımlarında dolaştırıp
oradaki tüm birikintilerle birlikte
dışarı vermek...

İkinci nefesimle...
coşkulu, özgür, serin okyanus sularını
dalga dalga içime çekip,
kıvrımlarda arta kalan tortuları kaldırarak
dışarı vermek...

Üçüncü nefesimle...
çölün sapsarı, incecik kumlarını
olanca büyüsüyle birlikte içime çekip
kıvrımlara hafif bir zımpara etkisi uygulayarak
dışarı vermek...

Dördüncü nefesimle...
güneşi sıcacık alev alev
içime çekip,
kıvrımlara cila yaparak
dışarı vermek...

Ve... beşinci nefesimle...
aşkın, yaradılışın,
bembeyaz, sağlık dolu
capcanlı, nurlu ışığını
içime çekip tadına varmak,
keyfini çıkarmak...
ve tüm varoluşuma yaymak...

Bir nefeste tüm rüzgarları...

Alizeleri, musonları, mistral ve sirokkoları...

Bir nefeste tüm suları...
Atlantikleri, Akdenizleri, Hint ve Pasifikleriyle okyanusları...

Bir nefeste tüm toprakları...
Sahraları, Gobileri, Kalahari ve Taklamakanları...

Bir nefeste tüm ateşleri...
Düşmüş, düşen ve düşecek tüm cemreleri, yıldızları
Ve dünyadaki tüm odları...

Sadece minicik burnunla değil
Tüm gözeneklerinle içine çekebileceğini biliyorken...

Onlara nasıl uzak dersin...
Onların hepsi zaten sensin...

Tüm bedenini dolduran derin bir nefes alıp tuttuğunda,

Sadece ve sadece kalbinin sesini duyarken,

Gözünün önünde uçuşup duran yıldızlar...

O kadar sadece sen var ki...

O nefesi verip de dünyaya dönmek ister misin...

Let love rule...

Denge nefesi görsellerindeki yardımı, desteği ve hayatımdaki varlığı için arkadaşım Selmin Tosun'a çok teşekkür ediyorum ♥